Amsterdamse Artiesten Club

Paul

Paul Zwikker

Paul Zwikker van leerling-accordeonstemmer tot artiestenmanager

Na, ik weet niet hoeveel keer door zowel Emmy als Ger onder mijn kont te zijn geschopt, wanneer nu eindelijk dat “stukkie” voor de website over mijzelf er aan zou komen, deponeer ik hierbij met excuses aan de redactie mijn muzikale levensverhaal in vogelvlucht.

“Jij gaat op muziekles” riep mijn moeder toen ik in 1950, amper 6 jaar, bij toeval in de maat meedrumde op “Kleine Greetje uit de polder” van Eddy Christiani. Nou dat hebben ze thuis geweten. Op alles waarop maar te slaan viel leefde ik me uit op muziek van de toenmalige sterren. Via de drumband, die residentie hield in de Albert Cuypschool in Amsterdam, waar ik zo’n 7 jaar in smetteloos witte uniformpje  meetrommelde , hoorn blies en het zelfs tot tambour-maître schopte, stortte ik me op de rock ’n roll, moderne jazz en alles wat maar enigszins populair was in die tijd. Ik speelde net zo gemakkelijk Buddy Holly c.s. als Sonny Rollins en niet te vergeten mijn grote voorbeelden Art Blakey en Lionel Hampton. In die periode (1957/58) leerde ik onze eigen Emmy Talsma kennen op de L.J. Costerschool. Niet dat we iets met elkaar hadden, want daar waren we beiden nog veel te bleu voor. Nou dat laatste is er wel afgegaan en nog steeds hebben we niets, behalve dan echte ouderwetse vriendschap.

Na mijn verhuizing in 1959 naar Amsterdam West bezocht ik de Daniel Goedkoopschool en daar werd mijn liefde voor de muziek pas echt aangewakkerd. Ik musiceerde vaak na schooltijd samen met een piano spelende leraar mijnheer Tjon die fantastisch moderne jazz kon spelen. Enorm veel geleerd heb ik van die man, die ook alles kon vertellen over de “roots” van de rock ’n roll, blues en moderne jazz.

Muziek was voor mij alles en ik wilde niets liever dan daar mee bezig zijn. Mijn vader, belde de muziekzaak van de gebroeders Timmermans in de Bilderdijkstraat op en voor ik het wist werkte ik als leerling accordeonstemmer, bij dat in die tijd gerenommeerde bedrijf onder de vleugels van meester accordeonstemmer Tonny Holshuysen, voor 12 gulden bruto in de week. Of het nu aan mijn motivatie lag of aan de krenterigheid van de broertjes Timmersmans maar na twee jaar verdiende ik exact 1 gulden per week meer en deed ik nog steeds hetzelfde werk terwijl van echt accordeonstemmen nog niet veel terecht was gekomen.

Uiteindelijk dan maar in de verzekeringen en militaire dienst. Na een aantal diploma’s in de verzekeringsbranche te hebben gehaald en ook nog Hare Majesteit De Koningin 18 maanden van dienst te zijn geweest, zou ik in een eigen bedrijfje in assurantiën beginnen, ware het niet dat ik ook nog als drummer/zanger in de toen bekende Amsterdamse band The Clifters speelde. Met deze band, die net als Ivo (Niehe) & The Furies voornamelijk in het “kouwe kak” circuit furore maakte,  scoorden we een aantal singles en was mijn eerste TV optreden in het VARA programma “Fanclub” in 1965 een feit.

Dan maar in 1968 een eigen bedrijf beginnen of toch niet? Nee, want in dat jaar vroeg Hans Keijser, de helaas te vroeg overleden leider van The Millionaires, mij voor deze band. Ik dacht, als ik dat nu een paar jaar doe, kan ik altijd daarna nog polissen gaan verkopen. Met The Millionaires speelden we eigenlijk overal en nergens. Het was een platenmakende band met een hele drukke agenda die via het clubcircuit in Nederland doorstoomde naar de grote topzaken in Duitsland waar ook orkesten als Hazy Osterwald en The Tielman Brothers speelden. In 1976 werd het besluit genomen om serieus weer eens platen te gaan maken met als gevolg dat we in 1978 de eerste echte hit te pakken hadden en vervolgens in de drie jaren daarop nog eens drie top veertig hits. Inmiddels was het 1982 en na een tweede deelname aan het Nationaal Songfestival besloot ik, na meer dan 3.500 optredens een punt te zetten achter mijn actieve loopbaan als musicus/artiest en plaats te nemen aan de andere kant van de tafel.

Omdat ik bij alle bands waarin ik speelde meestal de zakelijke kant voor mijn rekening nam, besloot ik om toch die zo lang begeerde eigen zaak te beginnen, alleen werd het niet de verzekeringen maar management en boekingen van artiesten en orkesten en daarnaast organisatie van bedrijfsevenementen.

Al gauw liep ik tegen een aantal artiesten aan die hun management en/of boekingen door mij wilde laten behartigen. Artiesten als Magriet Eshuis, Sandra Reemer, Astrid Nijgh, Doris D & the Pins, Chiel Montagne, maar ook gerenommeerde orkesten sloten zich bij mijn bureau aan. In begin 1990 fuseerde ik met T.V. producent René Stokvis, die alles wat geen televisie betrof op mijn bord deponeerde. Leuke periode maar na twee jaar kreeg ik toch weer de drang naar nieuwe uitdagingen en die vond ik in Rusland, waar ik gedurende drie jaar in Moskou een groot aantal concerten organiseerde met bekende Amerikaanse en Europese artiesten en groepen en waar ik voor de helft van mijn tijd woonde. Een fascinerend land dat na de toen recente omwentelingen nog van alles moest gaan ervaren, onder andere op het gebied van buitenlands entertainment. Een heerlijke tijd, die ik nooit had willen missen en waar ik enorm veel geleerd heb op gebied van werken met grote internationale artiesten.

In 1991 kwam mijn oudste zoon Guido in de zaak en in 2003 mijn jongste zoon Pablo. Door de jaren heen zijn we alle soorten zaken blijven doen die te maken hebben met artiestenmanagement, boekingen en evenementenorganisatie. In 2005 is daar nog een platenmaatschappij bijgekomen en een softwarebedrijf die software produceert voor bedrijven in de entertainmentsector.

In april 2010, op zessenzestigjarige leeftijd, heb ik afstandgenomen van de zaak, mede om mijn zonen meer armslag te geven hun eigen dromen en doelen te kunnen realiseren.

Dus lekker niks doen in Almere op 6 hoog? Nou, dat dacht ik niet want ik heb de platenmaatschappij en het management van een aantal artiesten meegenomen en uitkijkend over een groot deel van deze “stad van de toekomst” doe ik nu in mijn eigen tempo de zaken van Re-Play, Judith Jobse, Déva Dyne, Roan, Lesley Williams en de meidengroep Sim’ran. Zo, jullie weten nu bijna alles over mij, behalve de kleur van mijn ondergoed en dat moeten wij maar zo houden ook, lijkt mij.

De millionaires tijdens het Nationale songfestival in 1982.